Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Było ich dwoje.djvu/9

 Stolnikowicz rozparł się wygodnie w krześle, rzucił papier na stolik i spoglądać począł po nagromadzonych rupieciach.
 — W porę to przyszło — dumał — cienko śpiewałem na ostatnich dwu chłopkach, a babsko litości nie miało, pod pozorem żem wszystko stracił.
 A dla kogóż miałem zbierać i kutwić?
 Tyle naszego co się użyje!...
 Teraz i o ożenku pomyśleć nie od rzeczy; Karolówka wieś co się zowie, ani grosza długu, w Brześciu depozytem u Dominikanów gotówką, jak świadczy rewers w szkatułce kutéj, przeszło trzy tysiące czerwonych złotych.
 Tu zapasy... ogromne.
 Stajnia pańska, loch kasztelański...
 Czego tu chcieć!
 Cha! cha!
 Tylko żyj i popuszczaj pasa!
 Pogładził się po brodzie i westchnął.
 — Żeby nie te nogi... i nie te lata... ale, od czegoż doktory, gdy jest czém płacić?
 Ho! hołupca jeszcze utniemy, i panienkę sobie wybiorę jak malinkę...
 Zadumał się stolnikowicz...