Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/221

stawić czoło, upłynęło czasu dosyć. Dowiedziałem się od szpiegów, że się ta dzicz tu ze wszech stron zlała. Z lada czem się porwać nie było można.
 — Cośmy tu doznali od wczorajszego wieczora, język ludzki nie wypowie — zawołał ksiądz Żudra. Dopomagał nam Kasztelanic Jabłonowski i jemuśmy też po części winni, żeśmy się tak długo trzymać mogli. Nigdyby napaść tak upartą i obrachowaną nie była — gdyby ich Dorszak nie prowadził.
 — Ostatnia to jego wyprawa — rzekł Dulęba.
 — Zginął? — spytał ks. Żudra.
 — Tatar go ściął, trup leży na dolinie.
 — Mściwa ręka Boża! westchnął ksiądz.
 — A Dorszakowa? — spytał Dulęba.
 — Mówiono mi, że oto nie dawno z zamku wyszła.
 — Dokąd?
 — Nie wiem.
 Pułkownik uganiał się właśnie za Tatarami, gdy przebywała dolinę, aby się dostać do trupa, dlatego nie spotkał jej i nie wiedział o niej.
 Szedł tedy prowadzony przez ks. Żudrę na zamek pułkownik.
 Tu na górze zastał wszystkich zgromadzonych około stołu, bo w czasie napadu nikt w usta nic nie wziął i z głodu marli teraz wszyscy.
 Przyjęto go okrzykiem. Dulęba stanął w progu misiurkę zdejmując z przywitaniem starem.
 — Niech-że będzie pochwalony....
 — Na wieki! — odpowiedziała zbliżając się Miecznikowa. Niech będzie pochwalony na wieki ten, który cuda sprawia i niegodnych dłonią swą wszechmogącą ratuje.
 Skłonił głowę Dulęba.
 — Trochem się spóźnił, Miecznikowo dobrodziej-