Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom III.djvu/48

—   43   —

smacznym i zdradziecką słodyczą krył energiczny charakter. Energia też w części udzieliła się panu Teodorowi, który przy ostatniej szklance, pochwycił rączkę, co ją podawała i namiętnie do ust przycisnął.
 W tej chwili Zamorski niezmiernie coś zajmującego opowiadając Adryanowi, uczuł potrzebę odprowadzenia go na drugi koniec ganku, i nikt nie widział tego całusa.
 — Co pan robisz! — zawołała Liza.
 — Całuję tę cudowną rączkę! — odparł Teodor, który jej nie opuszczał — O pani! o pani! gdybyś pani wiedziała.
 — Co? ale cóż takiego?
 — Gdybyś pani domyśleć się mogła! o pani!
 — Nie jestem domyślna, ale ciekawa, powiedzże pau.
 — Nie mam odwagi.
 — Wstydzisz się pan.
 — Wstydzę się, a odwagi nie mam.
 — Czy to tak co zdrożnego?
 Teodor pocałował jeszcze raz paluszki, które mu się nie wyrywały i westchnął.
 — To szczęście, że nikt nie patrzy, a pan tak sobie pozwalasz. Puść-że pan rękę, proszę.
 — Niech się nasycę tą śliczną rączyną! o pani!
 — Za kilka dni już kto inny mieć będzie prawo do niej, i...
 — Kto taki? — zapytał przestraszony Teodor.
 — Nie mogę powiedzieć, ale jest ktoś taki.
 — A ja o tem nic nie wiem!
 — I nikt jeszcze — szepnęło dziewczę. — Misia mi wstyd zrobiła, musiałam sobie szukać narzeczonego.
 — Ale któż taki? kto? kto śmiał.
 Liza parsknęła.
 — A pan co masz za prawo.