Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Justka.pdf/154

czna — dokończyła Jolanta. — Siadaj pan: Justka przyjdzie natychmiast.
 Stary Radzca zajął miejsce i nie tracił nadziei.
 Od czasu tego, co ona sama zwała swem wyswobodzeniem, to jest od chwili, gdy protest Brocka był jej wiadomym, Justka daleko się okazywała swobodniejszą i weselszą. Płakała po dziadku, wspominała go często, lecz chwilami twarzyczka się jej rozjaśniała, jakby się do życiu uśmiechając.
 Radzca był uderzony tym wyrazem spokoju i pogody, jaki w niej spostrzegł. Niepodobna było jej posądzać o udawanie; cała natura i charakter odpychały to posądzenie.
 Podała rączkę opiekunowi i pocałowała go w ramię.
 — Przychodzę z dobrą wiadomością — rozpoczął. — Wie p. Justyna? Proces chce baron umorzyć, wszelkich pretensyi się zrzeka.
 — I cóż za to? — odparła dosyć pogardliwie.
 Zmieszał się Radzca.
 — Pani się nie domyśla?
 — Nie śmiem. Mów pan.
 — Żąda tylko ręki pani.
 Justka się rozśmiała.
 Ale to istotnie ofiara ogromna! — rzekła szydersko. Majątku się wyrzec, a wziąć taki ciężar