Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Justka.pdf/179

 Dawne uczucie odezwało się w Leonie, który odparł wzruszony:
 — Zastosuję się do woli jej, lecz pozwól pani powiedzieć sobie, iż przyjaciele mają prawo mieć żal wielki do niej; porzuciłaś pani nas, nie wiedząc nawet, że los jej żywo nas będzie niepokoić i obchodzić!
 Cośmy się nabiegali, naszukali, a p. Jolanta ile wylała łez! Długo spodziewano się powrotu.
 Justka spuściła oczy.
 — Lepiej nie mówmy o tej przeszłości — odezwała się — usiłowałam o niej zapomnieć, choć nie raz mi się serce ściskało.
 Pan się ożeniłeś? — dodała.
 — Tak jest — odparł Leon kwaśno — matka moja wymagała tego po mnie.
 — Nie wiesz pan co się z innymi mymi znajomymi i przyjaciołmi stało? — spytała.
 — Jakto? pani nie masz wiadomości o ich losach?
 — Żadnej! — szepnęła Justka.
 — Więc najpierw powinienem pani oznajmić najważniejszą nowinę. Baron Brock zmarł rok temu, a z nim umarł proces wytoczony pani, którego nikt prowadzić dalej nie myśli. Jesteś pani dziedziczką po dziadku i tymczasowo opiekunowie zarządzają majątkami, czekając, aż panią wyszukać zdołają.