Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Justka.pdf/204

od zwyciężców, dla których nie ma szacunku — jest nad wszystko rzadkiem zjawiskiem.
 Justyna nie mogła ani drzwi zamknąć przybywającym, ani okazać wzgardy. Przyjmowała grzecznie a zimno, czasem tylko niepokojąc ich opowiadaniem jakiem, które wprawiało w zakłopotanie.
 Dowiadywano się mocno, czy będzie przyjmowała, z utęsknieniem wspominając o miłych godzinach spędzonych w jej domu.
 — Baron mój kochany potrzebował roztargnienia, ludzi, życia — odpowiadała — teraz ja sama jedna, smutna, nie mam najmniejszej ochoty do szukania w rozrywkach zajęcia. Zdaje mi się, że życie na wsi właściwszem dla mnie będzie.
 Ubolewano nad tem, a wszyscy się polecali pamięci i zapisywali w regestr sług najwierniejszych.
 Niektóre z matek zamyślały zwolna rozpoczynać oblężenie.
 Po pierwszych odwiedzinach pan Zygmunt nie przyszedł przez dwa dni; posłano go prosić na obiad. Zjawił się, zmieszany jakiś, nieswój i zakłopotany.
 — Cóż się dzieje, ze ja pana tak mało widuję? — zapytała Justyna.
 Spójrzał na nią dziwnie.
 — Lękam się, abyś pani, widując mnie częściej,