Ta strona została uwierzytelniona.
na koniec ten czekać musieli.... Radzca w powietrzu krzyż zakreślił.
— Niech z Bogiem jadą! Spadł mi z ramion ciężar wielki.... Kłaniam uniżenie!
I nucąc oddalił się staruszek.
Koniec.
Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Justka.pdf/216
