Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Justka.pdf/80

 — Imię przypadkowo podobne — rzekła — ale żeby to ona być mogła, nie sposób, niepodobieństwo! Przypomnijcież sobie tego szurgota — twarz, wzrost, cerę. Jakimże cudem ta poczwarka mogła się zmienić w ten ideał? Poprostu: niemożliwe.
 — Ale ja nie wiem nic — dodał pan Leon — bom nie śmiał jej badać, nie miałem sposobności mówić z nią dłużej, parę słów zaledwie raczyła przemówić do mnie, bardzo łaskawie, obojętnych.
 Cóż mama na to?
 Milczenie było odpowiedzią w początku. Sędzinka westchnęła tylko parę razy, podparła się na ręku i zadumała.
 — A Aureli?
 — Aureli imienia jej nie pamiętał wcale i nie domyśla się niczego — rzekł Leon.
 — A ty się domyślasz? — zapytała matka.
 — Mnie się zdaje, że to nasza Justysia — odparł Leon.
 — Nigdy w świecie — sprzeciwiła się Sędzinka. — Co znaczy imię? masz więcej jakie poszlaki?
 — Żadnych innych, ale zkądże jej ta Baranówka?
 — Przysłyszało ci się! — zawołała Sędzinka.