Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Koza czarna.djvu/16

patrzy: Oczko siedzi nad strumieniem i nogi w wodzie ochładza.
 Poznał go zaraz.
 — Jak się masz, królewiczu! — zawołał.
 Podniósł oczy tamten, a spostrzegłszy go, odparł:
 — Nie jestem królewiczem.
 — Cóżeś ty za jeden?
 — Chłopskim synem jestem.
 — Kto ci to powiedział?
 — Koza czarna.
 Do bitwy ani jeden ani drugi ochoty nie mieli. Rybka siadł przy Oczku, rozzuł się i także nogi moczyć zaczął.
 — A czegożeś ty, królewiczu, uciekł ze dworu?
 — Król Wrzeciążek za psy mnie oćwiczyć kazał...
 Popatrzali sobie w oczy oba.
 — Słuchaj, Oczko — odezwał się Rybka — obaśmy teraz w biedzie — co mamy się po staremu nienawidzieć? Idźmy w świat razem oba, pomagajmy sobie, lepiej nam będzie.
 — Zgoda — rzekł Oczko — idźmy razem, pomagajmy sobie. Zdobędziemy królestwo i podzielimy się niem na pół, po sprawiedliwości.
 — Któż z nas będzie rozkazywał, a kto słuchał? — spytał Rybka.
 — Jednego dnia ty rozkazuj, ja będę posłuszny; drugiego ja rozkazuję, ty słuchaj.