Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/109

i co więcej, rozsądna bardzo; a grunt w małżeństwie na rozsądku, nie piękności.
 Stara ruszyła ramionami, porucznik ciągnął dalej.
 — Tak tedy, jutro rano jedziemy z Fabjanem.
 — Trzeba nam się tylko naradzić jak. Oto jednym moim powozikiem sprzężeni nasze konie do maści, moich gniadych para, waszych para, moje klacze w lejc...
 — Ale moje w dyszlu nie chodzą...
 — A! i moje...
 — A cóż będzie...
 — Pojedziemy nie maścistemi... Wasan masz w co ubrać porządnie człowieka?
 — Po kozacku!
 — Dobrze, to teraz w książęcych domach się praktykuje... po kozacku...
 — Poczekajcież no — przerwała jejmość, — trzeba dla Fabcia kazać wyprać i wyprasować maniszkę...
 I wyszła.
 — A nadewszystko — dodał porucznik — cicho! sza! Jedziemy niby gdzieindziej, wstępujemy, a o sukcesji nic nie wiemy!
 — Dobrze stryjaszku!
 — Dobra noc.
 I porucznik pospieszył do domu.
 Wszyscy powoli rozjechali się od państwa Doliwów, miotani jednemi myślami i z jednym prawie projektem.
 Hasling pospieszył do swojej wioseczki, gadając do siebie przez cały czas drogi...
 — Jadę do domu... starszego syna biorę i jutro do Górowa. Choć jestem wdowiec ale wyglądam Bogu dzięka i... nie zgorzej. Gdzie porucznikowi do mnie, choć podobno młodszy! Cicho! rano, niby nic, z Adamem ru-