Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/225

Lischen, straszniejszem było — bo francuzka nieskończenie przebieglejszą była i mądrzejszą.
 Czekał nań już z gotowem zapytaniem Jordan, późnym wieczorem, gdy Małdrzyk podśpiewując, z różą w dziurce od surduta, pokazał się w progu. Był jakby odmłodzony, kapelusz od niechcenia na głowie, laseczka w ręku, dawały mu zdala smutną fizyognomię brukowego dandysa.
 — Zkądże tak późno? — zapytał Klesz.
 Floryan się odwrócił.
 — Mamże się tłómaczyć? a to zabawne!! — odparł ostro.
 — Zabawnem byłoby gdybyś ty przedemną robił tajemnicę — rzekł Jordan spokojnie.
 — A! — odezwał się rzucając kapelusz i laseczkę na stół przybyły.
 I począł się rozbierać powoli.
 — Mój Florku — głosem łagodnym odezwał się Jordan — nie masz już dawnego zaufania we mnie.
 Małdrzyk ruszył ramionami.
 — Nie męczże mnie! — odparł krótko.
 — Boli mnie, że potrzebujesz się ukrywać przedemną z tem co robisz — rzekł Jordan — i dla tego boję się o ciebie.
 — Cóż mi się gorszego jeszcze stać może? — szydersko spytał Małdrzyk.