Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan Karol.djvu/131

 — Drogie? hę?
 A! niesłychanie! trzysta dukatów wyjdzie łatwo na oporządzenie uczciwe.
 — Na cóż uczciwe?
 — Taki zwyczaj na Żmujdzi!
 — Da, kiedy zwyczaj na Żmujdzi, to co inszego! A no, bratuniu napijemy się herbaty. żeby kto nie nadszedł potém. Ja tobie z kochania, to zobaczysz jakiéj dam słodkiéj, by ulop. Franciszko!
 — A co pani?
 — Zrób no herbaty i przynoś. A jak tamten brat przyjdzie, ten blondyn co to wiesz, co to mnie chciał całować, to powiedź mu że ja spię, chora jestem, że mówię pacierze, a nie wpuszczaj.
 — Nu, nu dobrze!
 — Otoż dzięki Bogu, to my już by dwa gołąbki zostali się sobie we dwojeczku. A ja z kochania, to każę i bułki przynieść świeżéj, czy dobrze rybenieczko?
 — I owszem,
 — Albo może sucharków? co?
 — Jak chcesz.
 — Da! już ja wolę bułki, bo tańsze i więcéj