— Ale z jakim wyrazem? z jaką czułością — podchwyciła Hanna... patrzałam na to! widziałam, czułam i — oburzałam się.
— Panno Hanno! przerwał czule Sylwan — czyż pani mnie nie znasz! czy pani możesz mnie posądzać?
— Muszę!...
— Godziż się... a to boli! ja pani nie poznaję.
— Ja pana nie poznaję, panie Sylwanie, dodała Hanna, kochaj pan kogo chcesz... ale nie ukrywaj uczucia i nie udawaj go!
— Na miłość Boga — Hanno — wtrąciła Lelia.
— Pani... zawołał Sylwan — czyż taki fałsz ohydny, takie kłamstwo możesz mi pani zadawać? Jestli to w moim charakterze? Cóżbym miał za powód do niego? Posądzaszże mnie pani o rachubę? na Boga!
Hanna zbladła poruszona.
— Posądzam pana o to, że się wstydzisz uczucia, któremu uległeś i z którém się taisz, a chcę byś był otwartym i zmusić pragnę byś mi powiedział prawdę.
— Prawdą jest i będzie — zawołał Sylwan, że panią kochałem i kocham, wielbię — czczę, ale nierozumiem — Viola obudza we mnie litość.
— Za wielką! dodała Hanna — sam może nie znasz uczucia jakie masz dla niéj, lecz oczy obcych i moje własne nie omyliły mnie. Jesteś nią zajęty...
Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/198
Ta strona została uwierzytelniona.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/98/J%C3%B3zef_Ignacy_Kraszewski_-_Ramu%C5%82towie.djvu/page198-1024px-J%C3%B3zef_Ignacy_Kraszewski_-_Ramu%C5%82towie.djvu.jpg)