Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Serce i ręka.djvu/133

 — Wszakże mam honor? zdaje mi się? miałem przyjemność poznać pana barona u panny Adeli?
 Zygmunt jeszcze nieprzyjemniéj dotknięty tém wspomnieniem, podniósł głowę kwaśno i wyjąknął:
 — Prawdziwie nie przypominam sobie...
 — Więc mu się muszę przypomnieć, jestem baron Artur von Redke, były major.
 — A! a! a! zawołał Zygmunt, kłaniając się: bardzo mi miło...
 Baron drugie przysunął krzesło do stolika bez ceremonii.
 — Jestem tu lat kilka... Najlepiéj znam Genewę. Pan nie życzy jéj sobie poznać? mógłbym służyć za przewodnika... Ja tu już jestem jak w domu. Wszak pan grywałeś w klubie? My tu mamy w domach prywatnych, bardzo szanownych, grę uczciwą, towarzystwo miłe, kobiety zachwycające... Pan ma gust wytworny, świadkiem panna Adela, lecz i tu się znajdą egzemplarze kobiet znakomite...
 Zygmunt chciał kilka razy przerwać, napróżno, baron śmiał się i gadał, a oczyma go rozbierał.
 — Ja tu nie bawię, jestem w przejeździe, rzekł w końcu, a żonatym będąc...
 — A! pan się ożenił! winszuję. Ale w stanie małżeńskim dystrakcye są też potrzebne, rozmaitość dodaje smaku; dobra ekonomika wymaga czasem epizodzików... Cha! cha!
 Zygmunt był bardzo seryo.
 — Żałuję, dodał, że z łaskawych ofiar pana barona korzystać nie mogę... Jestem na wyjezdném!...
 — Przecięż nie dziś?
 — Nie wiem...