Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/194

 — Zdaje mi się że nie — odrzekł Sławek... na takie napaści, milcząca wzgarda odpowiedzią całą.
 — Co zaszło między tobą a hr. Wartską, spytał filut, udając, że nic nie wie — przestałeś tam bywać... kilka razy wspomniałem o tobie, jakoś mi nie odpowiedziano... co to jest?
 — Nic niema? czasu mi brak... jestem zajęty... zresztą chcę i muszę całkiem się od świata usunąć.
 — To źle, kochany, dziennikarz musi żyć w świecie i trzymać na jego pulsie,
 Sławek odwracając rozmowę spytał o zdrowie tych pań.
 — Jak najlepsze, panna Jadwiga, cudne dziewcze, szczebiocze... mama miła i dobra... usiłuje ściągnąć najlepsze towarzystwo do siebie. Wprawdzie Drejssowa także ma dawać wieczory, ale śliczna hrabina przemoże ją...
 — Cóż więcéj? spytał Młyński.
 — A! no! nowina dzisiejsza musi ci być wiadomą.
 — Nie wychodziłem z domu i nie widziałem nikogo, prócz kandydatów do stanu redaktorskiego...
 — Ale bo nowina i ciebie się tyczé, choć nie bezpośrednio.
 — Mnie?
 — Ciebie, bo Leny... Lenie Dyrektor na naleganie wuja i jego przyjaciół dał dymisyą... z teatru!