Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/108

 — Nie dawno, prawda, jakeście przeprowadzali cyganów, i kradzione konie tamtędy i złapany.
 — Na co to przypominać, mój Rebe.
 — A trzeba przypomnieć — dorzucił żyd — boś mnie winien.
 — No, no, pamiętam.
 — Otóż ja cię teraz sam chcę wysłać do Węgier.
 — Z czem, z kim, po co? wy? Jużciż nie z kradzionym koniem?
 — Lepiej, bo może z kradzionem dzieckiem.
 — Hę? chrześcjańskiem?
 — Chociaż mu ani życia, ani wiary odbierać nie myślę i ja go nie wysyłam, ja tylko pomagam.
 Tu ruszył ramionami.
 — Za pieniądze — rzekł Lagus.
 — Rozumie się za pieniądze, i wy nie darmo pójdziecie także.
 — Samo z siebie.
 — Ja wam wskażę miejsce, w które go pod kwit oddacie, a wróciwszy, odbierzecie co wam za to należeć będzie.
 — Cóż to za dziecko? — spytał Lagus.
 — Tobie na co wiedzieć, dziecko, dosyć... Nie popotrzebne tu... Tracić go nie chcą, to go wyszlą. Ot po wszystkiem.
 — Powiedzcie mi jednak co to za dziecko, bo kto was wie, czy za to wisieć nie można, a mnie już nie chciało by się na starość.
 — Nu... to i młodemu jeszcze gorzej się nie chce...
 — Stary, woli spokojność — rzekł Lagus — już człowiekowi nie do Węgier chodzić, a lepiej pod kościołem leżeć z wyciągniętą ręką... Lada dzień nabiorą