Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/102

—   96   —

 Pan Apolinary proponował unieważnić partyę ze względu na niepożądany wynik:
 — Cóż to? panią ogrywać będziemy? To nie po kawalersku.
 Ale Ryszard zaprotestował:
 — Nie, przepraszam. Płacić — to rzecz święta.
 I wyliczył Apolinaremu pieniądze za siebie i za kuzynkę.
 — Schowam na pamiątkę — rzekł pan Budzisz, coraz rzewniejszem okiem spoglądając na piękną Melę.
 Nie było jeszcze późno — gawęda szła w najlepsze. Delegat przypomniał sobie około północy swe powołanie i zaczął jakąś ułamkową perorę o solidarności.
 — Daj pokój działaczu niezmordowany — przerwał mu Ryszard. — Całe jutro mamy przed sobą. Teraz lepiej rozgrajmy się o te konie. To ci bardziej potrzebne, niż statuty Stowarzyszenia, słowo honoru.
 — Tee, możemy zagrać i o konie — nie upierał się podochocony delegat.
 — Dobrze. Więc ja dam bank, ty sobie siądź z Melą na prawem »tableau«, a Śniegotajski na lewem. Mela ci szczęście przyniesie.
 — Doskonale. Chociaż to mówią: szczęście w kartach...
 Apolinary zawstydził się niepomału, że ledwo się nie wyrwał z tem, co w przystępie niepoha-