Strona:J. Grabiec - Syonizm niepodległościowy przeciw Państwu Polskiemu.pdf/12

 Jako realni politycy, stanąwszy na gruncie państwowości rosyjskiej, wiedzieli oni dobrze, jaka jest ta państwowość i jakie w jej granicach może ulgi polskość otrzymać. Wiedzieli również i o tem, że wszelkie zmiany w stosunkach tej państwowości mogą nastąpić jedynie w razie klęski Rosyi — nigdy w razie jej zwycięstwa.
 Znając zaś dobrze charakter i politykę państwowości rosyjskiej, N.-D-cy nasi dobrze wiedzieli o tem, że zjednoczenie dzielnic polskich pod berłem rosyjskiem i połączenie w jedno „wolnego w języku, wierze i samorządzie narodu“ musiało i mogło mieć miejsce jedynie kosztem abdykacyi Polaków z prawa do własnej państwowości.
 Na uznanie bowiem tego prawa niema miejsca w odrodzonej przez konstytucyę 1905 roku Rosyi. Kwestya ta została w sposób radykalny i stanowczy rozstrzygnięta w samem zaraniu ery konstytucyjnej przez nową redakcyę „Ustaw zasadniczych Państwa“, zatwierdzoną 23 kwietnia 1906 roku, a będącą dziś podstawą rosyjskiego prawa państwowego.
 Nowa redakcya „Ustaw Zasadniczych“ zmieniała radykalnie stosunek formalny Królestwa Polskiego do Rosyi. Stosunek ten po roku 1815 był ściśle określony zarówno w artykule 1 Ustawy Konstytucyjnej Królestwa Polskiego, głoszącym o wieczystym związku Królestwa Polskiego z Rosyą, jak i w art. 4 Ustaw Zasadniczych („Osnownyje Zakony“) Cesarstwa rosyjskiego, który brzmiał: „Z tronem cesarskim Wszechrosyi nierozdzielnie są połączone trony: Królestwa Polskiego i W. Ks. Finlandyi“.
 Nowa redakcya „Ustaw Zasadniczych“ zmieniła to do gruntu. Artykuł 4 został w niej skreślony zupełnie i sprawę decyduje w całości art. 1: „Państwo Rosyjskie jest jedno i niepodzielne“, uzupełniony art. 3, uznającym język rosyjski w całej Rosyi za język państwowy i bezwzględnie obowiązujący w życiu państwowem i społecznem.
 Zmiana ta jest jednem z nielicznych, lecz stanow-