Strona:J. Turgeniew - Z „Zapisek myśliwego”.djvu/102

 — Ja też nie chodzę.
 — Ale do mnie przyjdź w gościnę.
 Arina opuściła głowę.
 — Ot lepiejbyście obudzili pana, Jermołaju Piotrowiczu. Kartofle już upieczone.
 — A niech tam leży — rzekł obojętnie mój wierny sługa — nachodził się dziś dość, to śpi.
 Poruszyłem się na sianie. Jermołaj wstał i zbliżył się do mnie.
 — Kartofle już gotowe, proszę pana.
 Wstałem; młynarka podniosła się i chciała odejść.
 — Jak dawno trzymacie ten młyn? — zapytałem.
 — Na Zielone świątki drugi rok się zaczął.
 — A twój mąż zkąd jest?
 Arina nie dosłyszała mego pytania.
 — Zkąd twój mąż? — powtórzył Jermołaj głośniej.
 — Z Bielewa; mieszczanin bielewski...
 — A ty także z Bielewa?
 — Nie; ja pańska... byłam pańska...
 — Czyja?
 — Pana Zwierkowa; teraz jestem wolna.
 — Którego Zwierkowa?
 — Aleksandra Siłycza...
 — Czy nie byłaś pokojówką jego żony?
 — A pan zkąd o tem wie? Byłam.
 Z podwójną ciekawością i współczuciem spojrzałem na Arinę.
 — Ja znam twego pana...
 — Zna pan? — odrzekła półgłosem i pochyliła głowę.
 Trzeba wiedzieć, dlaczego z takiem współczuciem spojrzałem na Arinę. Podczas pobytu mego