Strona:Janina Zawisza-Krasucka - Anielka w szkole.pdf/107

 — Na miłość boską, przecież to dzwon pożarny! — zawołała matka, wypuszczając z rąk motykę.
 W tej samej chwili zaczęły bić dzwony kościelne, a ludzie w przerażeniu biegli do wsi, z której samego środka unosił się ku niebu gęsty, czarny dym.
 — Gdzie się pali, gdzie się pali? — zapytywali jedni drugich.
 — Zdaje się, że u Brzózków? — zawołał Stanisław Styk, — biegnijmy na pomoc!
 Wszyscy ruszyli w stronę gospody „Pod Niedźwiedziem.”
 I słusznie! Obszerna stodoła, wybudowana niedawno za domem, stała w płomieniach.
 — Bydło, bydło! — wołali wieśniacy.
 Ktoś wdarł się do obory i począł wyprowadzać ryczące krowy i cielęta. Konie rżały niespokojnie, kozy biegały tam i napowrót w popłochu. A pożar wzrastał, bo stodoła Brzózków napełniona była po brzegi sianem.
 Przyjechała sikawka straży ochotniczej.
 — Kiszkę do kanału!
 — Pompować!
 — Wody! — rozkazywał Styk.
 — Drabiny!
 — Ludzie, prędko po wiadra!