Strona:Janina Zawisza-Krasucka - Anielka w szkole.pdf/115

 — Patrz, jak dym idzie z komina! — wołała Anielka. — Ale się świetnie pali!
 — Teraz połóż na popiół kartofle i jabłka!
 — O, jak to ślicznie pachnie, strasznie się cieszę! — Anielka poczęła skakać radośnie dookoła ognia.
 — Jabłka już zaraz będą gotowe. — odezwała się Stefcia po upływie dziesięciu minut. — Wyjmij je kijkiem od swego bata!
 Anielka usłuchała.
 — Ach, ale gorące! — zawołała, śliniąc poparzone palce. — Ja tam zostawię moje żeby trochę ostygły.
 — Ja także.
 Obydwie dziewczynki poczęły niecierpliwie wyczekiwać.
 — Spróbuję ugryźć. Ach, jakie to smaczne... — chwaliła po chwili Stefcia. — Trzeba tylko zobaczyć, czy kartofle już są miękkie. Dotknij patykiem, Anielciu! Przyniosłam nawet ze sobą trochę soli.
 — Już zupełnie miękkie, można jeść!
 — A jak pachną!
 — Wyjmij je, każda z nas dostanie po trzy kartofle.
 Trzymając wystygłe już trochę kartofle w rękach, usiadły obydwie na łące i wzięły się do jedzenia.
 — Trzeba tylko skórkę zdjąć, to będą smaczniejsze, — zawołała wesoło Anielka