Strona:Janina Zawisza-Krasucka - Anielka w szkole.pdf/56

 — Strasznie się boję, — szepcze półgłosem Weronka.
 — Ja także, — przyznaje Lodzia. — Czuję, jak mi serce bije.
 — A ja się więcej boję osła, niż Świętego Mikołaja, — dorzuca Anielka, mimo to jednak idzie wciąż naprzód.
 Stefanek wybucha głośnym śmiechem.
 — Tchórze jesteście, przecież osioł to także człowiek, tylko przykryty prześcieradłem, — oświadcza.
 Wąska droga prowadzi do ciemnego lasu.
 — My dalej nie pójdziemy, — zatrzymują się dziewczynki.
 — To czekajcie tutaj, a my pójdziemy jeszcze kawałek dalej, — odpowiadają chłopcy.
 Anielka przyłącza się do chłopców, inne dziewczynki czekają niecierpliwie. Już teraz całkiem wyraźnie słychać dźwięk dzwonków, a potem znów nastaje cisza. Nagle głośne okrzyki!
 — O, oni już są przy Świętym Mikołaju! — szepczą dziewczynki czekające pod lasem.
 — Ja się strasznie boję!
 — Chodź, weźmiemy się za ręce.
 — W każdym razie trzeba stanąć tak, żeby móc uciekać,
 Nagle z lasu wyłania się Anielka. Bie-