Strona:Janina Zawisza-Krasucka - Anielka w szkole.pdf/73

 — Proszę wejść! — zawołał doktór.
 Anielka z przerażeniem otworzyła drzwi i weszła do pokoju. Ale, mój Boże! Posadzka była taka śliska i taka błyszcząca. Pod podeszwami bucików Anielki było jeszcze tyle śniegu! Dziewczynka poślizgnęła się i padła do nóg zdziwionego doktora.
 — Co ci się stało? — zapytał doktór ze śmiechem, spoglądając za zaczerwienioną dziewczynkę figlarnie, z poza szkieł okularów.
 Anielka pośpiesznie wstała i drżąc na całem ciele, pokazała doktorowi swój wskazujący palec.
 — Ma... mam... tutaj brodawkę, — wyjąkała. — Może pan doktór będzie taki dobry i mi to zdejmie.
 Doktór przez pewien czas uważnie oglądał brodawkę.
 — Idź do domu, a zobaczysz, że brodawka do jutra zniknie — rzekł już gniewnym tonem.
 Anielka podziękowała i wyszła. Odetchnęła swobodniej, gdy się znalazła znowu na ulicy. Przez cały dzień czekała niecierpliwie zniknięcia brodawki. I istotnie! Z dnia na dzień brodawka stawała się mniejsza, aż wreszcie zupełnie zniknęła. Po dwóch tygodniach Anielka prawie o niej zapomniała.