Strona:Janina Zawisza-Krasucka - Anielka w szkole.pdf/86

znowu jakiegoś człowieka zamknęli w szopie strażackiej. Chodźcie prędko!
 Dziewczynki przybiegły.
 — Dokąd idziecie? — usłyszały za sobą zaciekawione głosy chłopców.
 — Do szopy strażackiej. Kogoś tam zamknęli!
 — My pójdziemy także!
 Wkrótce gromada zaciekawionych chłopców i dziewcząt stanęła przed szopą. Na dole nie było ani jednego okna, bo do szopy tej strażacy miejscowi wstawiali zawsze tylko sikawki. U góry jednak znajdowały się dwe maleńkie zakratowane okienka.
 — Tam jest, tam jest! — szepnęła Anielka, wskazując palcem okienko na górze.
 Istotnie, jakiś człowiek wyglądał z poza żelaznych krat, zerkając na dzieci. Miał długą zwichrzoną brodę i poczochrane włosy. Posiadał jednak dwoje szarych dobrotliwych oczu.
 — Dobry wieczór, — zawołały dzieci, trącając się łokciami.
 — Dobry wieczór, — odpowiedział głos z za okienka.
 — Zapytaj go teraz — szepnęła Weronka do ucha Anielce.