Strona:Janina Zawisza-Krasucka - Anielka w szkole.pdf/91

 — Idzie Stefcia, idzie Stefcia! — zawołała nagle Anielka, biegnąc na spotkanie koleżanki.
 Stefcia wymachiwała w powietrzu długim sznurem.
 — Rzucę go zaraz do okienka, — rzekła, — ja przecież umiem najwyżej rzucać.
 Wszyscy spoglądali na Stefcię z podziwem. Człowiek z za kraty wysunął na zewnątrz rękę, nie mógł jednak sznura uchwycić. Stefcia próbowała raz jeden i drugi, sznur jednak za każdym razem spadał z powrotem na ziemię. Teraz zaczęli próbować Józek i Stefek, później Anielka i Weronka, lecz żadne z nich nie mogło podrzucić wyżej.
 — O, teraz już wiem, co mamy zrobić, — odezwała się nagle Anielka. — Przyniesiemy długą tyczkę, przywiążemy do niej sznur i podamy go temu człowiekowi.
 — Tak, naturalnie, Anielka ma rację! — ucieszyły się dzieciaki.
 — Ja zaraz tyczkę przyniosę, — zawołała Stefcia, — bo przecież mieszkam najbliżej.
 I znowu pędem pobiegła do domu. Józek pobiegł za nią, aby jej pomóc.
 Gdy obydwoje wrócili, przywiązali sznur do górnego końca tyczki, podnieśli tyczkę do góry i istotnie sznur znalazł się natych-