Strona:Janina Zawisza-Krasucka - Anielka w szkole.pdf/99

lecz niestety przyszła pora powrotu. Nauczyciel ustawił dzieci w szeregu.
 — Ruszamy! — zawołał. — Henio niech gra na swojej harmonijce.
 Wkrótce wszyscy znaleźli się na stacji.
 — Muszę jeszcze coś kupić za moje pieniądze! — rzekła Anielka, podbiegając do straganu ze słodyczami.
 — Kupiłam cukierek i dużą czekoladę! — cieszyła się, siedząc już w przedziale. — Będę mogła teraz bardzo długo lizać.
 Dzieciaki zgromadziły się przy oknach, spoglądając na zachodzące słońce.
 — Proszę pana, jakie niebo jest teraz czerwone! — wołała Weronka, zmęczona całodziennem bieganiem i senna.
 Na stacji czekały już umajone wozy, które miały dzieci odwieźć do rodzinnej wioski,
 Usadowiono się pośpiesznie, śpiewano i śmiano się, aż wreszcie w oddali ukazały się tak dobrze znane dzieciom zagrody. Śpiewano tak głośno, że niemal wszyscy wieśniacy powychodzili z chat.
 — Przyjemnie było? — zapytała matka Anielki, gdy dzieci wróciły do domu.
 — Cudownie, przecudownie! — zawołały chórem.