Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/90

zmianę trzeba długo czekać. Bo chciał odrazu kiełek, pączek, listek, korzonek, łodygę.
 Potem inaczej: już zasiał sam dla siebie. I przyjemnie było wiedzieć z góry, co się jutro stanie.
 Tak samo trzeba czary badać i zapisywać. — I nie tylko czary.
 Kupił dzienniczek.
 Podpisał:
 „Pamiętnik“.
 Zapisał:
 „Wtorek. — Była klasówka z rachunków. Udało się dobrze. Zrobiłem“.
 Jeden z pierwszych rozwiązał zadanie. — I bez pomocy czarów.
 Tak nawet przyjemniej.

 Zapisał:
 „Sobota. Zarobiłem czterdzieści groszy“.
 To tak było.
 Idzie Kajtuś przez targ, a pani idzie z koszem.
 Prosi:
 — Pomóż. Zanieś ze mną do domu, jeżeli uradzisz.
 — Fi, nie takie kosze nosiłem — pochwalił się Kajtuś.
 A kosz ciężki.
 Bierze. Niesie. Ręce mdleją.
 — Czy jeszcze daleko?
 — Nie. Tu zaraz.