rzy ostatnie ślady państwowości polskiej poświęcali dla iluzorycznych korzyści rozciągnięcia na ziemie Królestwa Polskiego dobrodziejstw rosyjskiej konstytucji.
Zwycięstwa Narodowej Demokracji w sprawach krajowych mają to do siebie szczególnego, że kończą się zwykle klęską dla tych spraw.
Takiem oto zwycięstwem było także między innemi, zwycięstwo Narodowej Demokracji nad Żydami w czasie sławnej kampanii antyżydowskiej, podjętej przez to stronnictwo. Ta kampania żydowskiego nacjonalizmu nie zwalczyła, tylko go jeszcze zaostrzyła i narobiła takiego w świecie hałasu, że osławiła naród polski na wieczne czasy, jako najbardziej żydożerczy na kuli ziemskiej. Odbiło się to, jak wiadomo, fatalnie dla sprawy polskiej na konferencji pokojowej w Paryżu. Wywołało ono na korzyść Żydów znane, ubliżające godności państwa polskiego warunki, umieszczone w dodatkowym traktacie wersalskim o mniejszościach.
W artykule VI-tym wyjaśnień, dołączonych do listu p. Clemenceau, prezesa konferencji pokojowej w Paryżu, adresowanego do p. Paderewskiego dnia 24 czerwca 1919 r., a towarzyszącego projektowi rzeczonego traktatu, znajdujemy co następuje:
„Punkta 10 i 12 (traktatu) odnoszą się specjalnie do obywateli żydowskich państwa polskiego. Informacje, jakie główne mocarstwa sprzymierzone i stowarzyszone posiadają o stosunkach istniejących między Żydami i innymi obywatelami polskimi, doprowadziły je do wniosku, że ze względu na rozwój historyczny kwestii żydowskiej na wielką zaciekłość (animosité), jaką ona wywołuje, wskazanem jest zapewnić Żydom w Polsce odpowiednią specjalną opiekę (une protection particulière)”.
Ta kampania antyżydowska, przedsiębrana przez Naro-
