Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/229

 Po namyśle znalazł wreszcie odpowiednie słowo. — Pan Weatherby wierzy, że wszystko zależy od szczęścia. Jeśli przypadkiem ma się przyjaciół, którzy po wyjściu z więzienia szukają miejsca, należy je im dać. Mieliśmy tu złodzieja bydła, który pasł krowy, a morderca był dozorcą przy orchidejach.
 — To komiczne! — wykrzyknęła Inka. — Macie go tu jeszcze? Bardzo chciałabym raz zobaczyć mordercę.
 — Opuścił nas niedawno temu. Nie czuł się tu dobrze.
 — Jak długo pracuje pan u pana Weatherby? — zapytała.
 — Sporo już lat — i zawsze pracowałem ciężko! — dodał z miną nieco wyzywającą.
 — Przypuszczam, że ocenia pana jak należy?
 — Tak, myślę, że naogół — tak.
 Wytrząsnął popiół z fajki i wstał.
 — A teraz — zaproponował — chce panienka, żebym jej pokazał włoskie ogrody?
 — O, tak! — rzekła Inka. — O ile pan jest pewny, że pan Weatherby nie będzie o to zły.
 — Jestem głównym ogrodnikiem. Mogę tu robić, co mi się podoba.