Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/233

 — Niech panienka zaczeka w altanie, a ja tymczasem zobaczę, czego będzie mogła dostarczyć chatka ogrodnika.
 Po kwadransie wrócił, dźwigając ze śmiechem wielki kosz.
 — Urządzimy sobie piknik! — mówił.
 — Doskonale! — wykrzyknęła Inka radośnie. Nie miała nic przeciw temu, żeby jeść z nim razem, ponieważ umył ręce i wyglądał całkiem czysto.
 Pomogła mu rozpakować kosz i ustawić stół w małej altance obok fontanny. Przyniósł kanapki z łososiem, twaróg, dzban mleka, marmeladę pomarańczową, ciasteczka lukrowane i ciepłe pierniczki, prosto z pieca.
 — Co za wspaniałe, by-cze śniadanie — zawołała.
 Wyciągnął dłoń.
 — Znowu grosik.
 Inka zajrzała do pustej kieszeni.
 — Będzie pan musiał mi darować! Wydałam już całą gotówkę.
 Wiosenne słońce grzało miło, fontanna szemrała, wiatr usiał podłogę altanki białemi płatkami magnolji. Inka z westchnieniem zadowolenia zabrała się do marmelady.