Strona:Jerzy Bandrowski - Przez jasne wrota.djvu/142

— 136 —

 Tylko ja jeden traciłem na śniadanie cały zapas energji, jaką ono mogło mi dać. Bo oto po prawej ręce siedziała Rosjanka.
 Przychodziła późno.
 — Cóż wy tak późno dzisiaj?
 — Nie wiedziałam, która godzina.
 — Zegarka nie macie?
 — Popsuł mi się.
 — Nie można było w Jokohamie dać naprawić?
 — Nie myślałam o tem.
 — Oczywiście. Ale nie można też ludzi uważać za chodzące wieże ratuszowe z zegarami.
 — Bądźcie tak dobrzy i powiedzcie „boy’owi“, żeby mi dał herbaty.
 — A wy nie możecie powiedzieć?
 — On mnie nie zrozumie, ja po angielsku nie mówię.
 — Ale to możecie powiedzieć: „boj — ti“.
 — No, niech wam już będzie „ti“.
 Tu odwróciła się do chłopca.
 — Boj-ka, daj-ka mnie, pożałujsta, „ti“, tolko nie żydkawo, panimajesz gołubczik?
 Boy oczywiście wywalił na nią oczy.
 — Cóż wy mu znowu za historje opowiadacie! Zamiast poprostu powiedzieć: „boj-ti“, wy tam jakieś mowy całe...
 — Powiedziałam mu przecie, żeby mi dał „ti“. A co tam dziś u nich takiego na śniadanie?
 — Niby jakiego „takiego“?
 — Co jabym mogła zjeść.
 — A skąd ja mogę wiedzieć, co wy możecie jeść?
 — No, takiego — ludzkiego.
 — Aha — tak niby „szczi“, „bałyczok“, „parasionok“ — niestety, nie jedzą tu takich rzeczy.