Strona:Jerzy Bandrowski - W białem miasteczku.djvu/77

 — Bo jest głupia! — objaśnił doktór. — Nie powinna płakać, ale śmiać się!
 — Jednakże?
 — Jednakże? Cóż za straszna historja, że jej matka pokazała „starą panią“ pani Mandlowej! To każda przekupka potrafi!
 — Co takiego?
 — Nic znowu tak nadzwyczajnego! Wypięła na nią „starą panią“. Nie widziałeś pan tego jeszcze w życiu?
 — Doktorze! Jakże można! Przy pannach!
 Doktór spojrzał na niego zimno i odpowiedział:
 — Mój panie! Czy to ja co pokazywałem? Czego pan ode mnie chcesz?
 Panna Elza znowu zaniosła się od płaczu.
 — Ale cóż się właściwie stało? — pytał zaciekawiony Zagórski.
 — Głupstwo! — warknął doktór.
 — Pani aptekarzowa wyrządziła mamusi publiczny afront na rynku! — odezwał się Ryś.
 — Wstyd mówić!
 — Pobiły się panie może?
 — Dajże pan spokój! Pobiły! Powtarzam panu: aptekarzowa pokazała pani Mandlowej na rynku „starą panią“! — objaśnił doktór.
 — A w dodatku miała czerwone, barchanowe majtki! Coś obrzydliwego! — oburzała się panna Wanda.
 — Tak w biały dzień, na rynku, przy ludziach? — dziwił się Zagórski.
 — Miała panią Mandlową może na tę demonstrację do swego salonu prosić? — przyszpilił Zagórskiego doktór.