Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/30

 — Akurat tak!... — odpowiedział. — Ciocia Juna wzięła mnie jednej niedzieli do kościoła.
 — Do kościoła? Oo!
 — Chciała zobaczyć, jak mnie to nastroi.
 — I nastroiło cię?
 — Tak. Jakoś tak mi się dziwnie zrobiło, więc ciocia zabrała mnie czem prędzej do domu. Nie chorowałem wcale potem. Położyłem się do łóżka, dostałem gorącej wódki z wodą i czytałem „Chłopców z Beechwood“. Była to rzecz pyszna!
 Matka zagryzła wargi.
 — Kiedy to było?
 — O, jakie... już bardzo dawno... Prosiłem, by mnie wzięła raz jeszcze, ale ona nie chciała. Czy ty i tatuś nigdy nie chodzicie do kościoła?
 — Nie, nie chodzimy.
 — A czemu?
 Matka uśmiechnęła się.
 — No, widzisz, mój drogi, chodziliśmy jeszcze, gdyś — my oboje byli mali... może nawet za mali...
 — Tak, wiem — oświadczył mały Jon — to rzecz niebezpieczna.
 — O tych rzeczach będziesz sądził sam, gdy podrośniesz.
 Mały Jon odpowiedział, jakby coś ważąc w sobie:
 — Wcale nie pragnę być dorosłym... nie chcę chodzić do szkoły.
 Nagła, przemożna chęć powiedzenia czegoś więcej — wypowiedzenie tego, co czuł naprawdę — oblała mu twarz rumieńcem:
 — Ja... ja chcę pozostać z tobą, mamusiu, i być twoim kochankiem.
 Poczem, zdając sobie sprawę, iż należy ugruntować sytuację, dodał: