Strona:Juliusz Verne - Rozbitki.pdf/143

 Kaw-diera zdziwiło to bardzo.
 — Co się stało temu człowiekowi? — pomyślał. — Gdym wchodził, zmieszał się na mój widok, a teraz wraz z bronią ucieka co sił, zamiast czekać, aż przyjdzie zmienić go inny wartownik. Chyba oszalał?
 Naraz przyszła mu inna myśl do głowy.
 — Ten człowiek uciekł, jakby coś złego zrobił. Trzeba się przekonać dokąd on pobiegł.
 I zbliżył się do okna, ażeby lepiej mógł widzieć uciekającego.
 Miasto złociło się w promieniach porannego słońca, krople rosy po burzliwej nocy błyszczały, jak brylanty na gałązkach drzew i krzewach ogrodowych. Przepiękny poranek napełniał wszystko, co żywe, radością i weselem.
 W ulicy, która prowadziła za miasto do podnóża skalistych wzgórz, okrytych lasami, wartownik biegł co sił, jakby go kto gonił. Niebawem zniknął w zaroślach zamiejskich.
 — To dziwna rzecz! — myślał Kaw-dier... Dlaczego uciekł?...
 I odwróciwszy się od okna, zwolna skierował się do wyjścia z gmachu.
 Właśnie przechodził przez główną salę, gdzie stał duży sesyjny stół, pokryty ciężkiem suknem zielonem, gdy powonienie jego uderzył jakiś swąd niemiły.
 Coś się tliło. Ale co i gdzie?...