Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/132

odchodzącym, ale napróżno. Był mocno niezadowolony. Obawiał się przecież, że rozbójnicy mogą go zdradzić.
 Wróciwszy do zamku, położył się do łóżka, lecz nie mógł żadną miarą zasnąć. —
 Następnego dnia rano zapanował na zamku ruch niezwykły. Cortejo usłyszał liczne głosy, których gwar dowodził, że stało się coś niezwykłego. Zaledwie zdążył się ubrać, zapukano do drzwi, z pod których odezwał się głos służącego:
 — Czy pan śpi jeszcze?
 — Leżę jeszcze w łóżku — skłamał notarjusz.
 — W takim razie niech sennor wstaje i ubiera się jak najprędzej. Hrabia Manuel chce z panem pomówić. Stało się coś bardzo niedobrego; jeniec-rozbójnik uciekł w nocy.
 — Czy być może? — zawołał notarjusz z udanem zdziwieniem. — Już idę.
 Po kilku minutach udał się do hrabiego Manuela. Zastał tam hrabiankę, Klaryssę i hrabiego Alfonsa.
 — Czy wie pan, poco go wezwałem? — zapytał hrabia Manuel.
 — Tak, ale chyba słuch mię omylił.
 — Niestety, to prawda; rozbójnik uciekł!
 — Nie do wiary! Pilnowało go przecież dwóch ludzi.
 — A jednak...
 — No, no, — mruknął notarjusz, udając najwyższe zdumienie. — Czy don Alfonso opowiadał hrabiemu, że w nocy sam badał jeszcze, czy piwnica jest zabezpieczona?
 — Owszem, wiem o tem.
 — W takim razie wina pada na służbę.

128