Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/193

patrzał. — Tu wej znak na drzewie — i wskazał końcem toporzyska na krzyż nacięty na skoruszy.
 — Ale tu jus pod niom nie bedzie nic. Abo zradziéł, abo fciał zradzić. Towarziskik piéniendzy nie bees sam brał. Abo cie towarzisia wypłacom, co ci w uhu zazwoni. Zaźréjcie mu do uha, hłopcy! Ma kołek?
 — Kołek? Jaki kołek?
 — No jyno patrzcie!
 — Hej wiera! Na mój sto prawdu! Kołek ma wbity do uha! Do lawego! — zawołał Pitoń z Polan.
 Sablik powiódł triumfująco mglistemi swemi sępiemi oczyma po otaczających, którzy nań z adoracją patrzyli.
 — Jesce mie starego nie przebierecie! — rzekł z dumą. — Onacyłek po halak kope roków, to sie ig do siódmej skóry naucył. Kie ci dorote^[1] wbijom — —

 — To sie jus na jadwidze^[2] huział nie bees! — wpadł Sablikowi w słowo rozpustny Krzyś.

1. dorota — gruba krótka świńska kiszka, tu w przenośni: kołek.
2. jadwiga — korzeń smrekowy, na jednym końcu w hak zgięty do zaczepienia na żerdzi, na drugim karbowany, na którym się wiesza w szałasie kocieł z mlekiem nad ogniem.