Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/116

płać! Z piaskami ja sobie poradzę, nie będzie ich tu za rok.
 — Pieniędzy matczynych jest u mnie z górą dwieście rubli, nie chciała ich brać do ręki. Jak umyśliliśmy gospodarstwa dawne sprzedać i nowe tu pokupować, przyszła do mnie i powiada: «Pójdę i ja za swoimi, że zaś kobieta jestem i na takich interesach nie znam się, proszę was, zastąpcie mnie we wszystkiem. Co mam, do waszych rąk oddaję, stare sprzedajcie, nowe kupcie, a jak Jaś wróci, to z nim obrachunek zrobicie.» Tak się stało, jak żądała, a teraz, skoro przyszedłeś, obrachunek mogę zrobić. Co swoje zabierz, pieniądze leżą odłożone osobno.
 — Nic pilnego, panie Wincenty.
 — A może potrzebujesz?
 — Nie.
 — Masz?
 — Nie pracowałem za darmo, płacili mi, a że i jeść dawali, więc mogłem odłożyć.
 — No, dużo też przyniosłeś?
 — Trochę.
 — Ale ile?
 — Blisko trzysta.