Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/144

 — Ja zostałem zaszczycony godnością przewodnika.
 — Zdaje mi się, że Wanda za wiele ciężarów wkłada na pana!...
 — Nie złamię się pod tem brzemieniem — i już naprzód cieszę się z naszej majówki. Inaczej człowiek oddycha na świeżem powietrzu, w cieniu drzew.
 Mania pochyliła głowę.
 — Kto ma smutek, temu wszędzie smutek — szepnęła.
 — A, niechże pani tak nie mówi, wszelkie smutki się kończą, a po nich nadchodzą dni pogodne i wesołe.
 — A jednak...
 — Może wiosna smutki rozproszy?
 — Daj Boże...
 — Wie pani — rzekł zmieniając rozmowę — panna Wanda ma pewien plan...
 — Wandzia ma zawsze świetne plany.
 — Mówi pani ironicznie, ale plan rzeczywiście jest dobry. Majówka na dzień powszedni, wycieczka na Saską Kępę, do Wilanowa, do Jabłonny, gdziekolwiek, miejsce jeszcze nie wybrane, ale dzień koniecznie powszedni.
 — A robota?
 — To mała rzecz, pani Zofia powiedziała, że się zgadza i że urządzi wszystko jak najlepiej. W pracowni zostanie tylko jedna panna, a my wszyscy w świat. Co pani na to?
 — Nie wiem, panie Zygmuncie — to przecież zależy od tysiącznych okoliczności.