Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/169

ją podniesie, jeżeli nie my, panowie? My — dodał, — uderzając się w piersi, — pamiętajcie panowie, że ptak łatwiej nie sfrunie z gałęzi, jak pracownik drogi żelaznej z posady. To mniej więcej miałem panom do powiedzenia, i zarazem dodaję, że z mojej strony uczynię co mogę, aby wam to ułatwić.
 Skłonił się z powagą i odszedł do gabinetu. Po chwili przybiegł woźny do p. Zygmunta i wezwał go do naczelnika.
 — Siadaj kochany panie — rzekł dygnitarz — szczęśliwy jesteś, w czepku na świat przyszedłeś, otrzymałeś awans i znaczne podwyższenie pensyi; winszuję ci z całego serca.
 Zygmunt uścisnął delikatnie podaną sobie rękę i rzekł:
 — Przedewszystkiem panu naczelnikowi mam to do zawdzięczenia.
 — Mnie, a cóż ja w tem za rolę gram?
 — Bez przedstawienia zwierzchności nikt nie bywa awansowany.
 — No, zapewne, ale przedstawiając cię z najprzychylniejszą opinią, czyniłem to w poczuciu sprawiedliwości i prawdy... Zasługa i praca, znajomość rzeczy nie powinny być pozostawione bez nagrody.
 — Nawet i w takim razie, muszę panu naczelnikowi przedewszystkiem podziękować.
 — Sobie raczej niż mnie.
 — A, za pozwoleniem, wszakże była mowa o znajomości służby; komuż to zawdzięczam, jeżeli nie panu naczelnikowi, który od samego po-