Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/177

 — Długa?
 — Dość długa.
 — To nie chce.
 — Jest powieść w odcinku.
 — A, powieść, zapewne romans, o miłości, kwiatkach, zielonych łąkach i niedorzecznej pannie, która nie mając nic lepszego do roboty, zakochała się po same uszy w jakimś gapiu. Daj panna pokój, naczytałam się dość tego za młodu.
 — Są wiadomości z różnych miast.
 — Niepotrzeba.
 — Jest opis okropnego wypadku na kolei, most się zawalił, pociąg wpadł w rzekę, kilkadziesiąt ofiar.
 — To już kiedyś było.
 — Proszę pani to się stało wczoraj.
 — W takim razie przedtem było coś podobnego, nie cierpię odgrzewanych nowin.
 — Jest nekrologia.
 — Aha... któż umarł?
 — Pan X. — Pani Z.
 — Nie znałam.
 — Są ogłoszenia.
 — A wiesz pani, że to najciekawsze, proszę czytać.
 Po chwili chora przerwała
 — Istotnie — rzekła — to zdumiewające! oni ani myślą dać mi herbaty. Dojdzie do tego, że będę musiała sama nastawiać samowar. Ja się pani bardzo dziwię doprawdy, że osoba w wieku pani, osoba tak młoda, nie zada sobie trudu, żeby przekonać się jak to jest.