Strona:Król Lir (William Shakespeare) 113.jpg

Edgar. Cóż ten nóż znaczy?

Dworzanin. Gorący on, dymiący się krwią świeżą:
Tylko co wyszedł z serca — już jej niema!

Ks. Albanii. Kogo? mów.

Dworzanin. Waszej małżonki, Milordzie:
Zamordowała się. Jej siostra przez nią
Padła otruta; sama to wyznała.

Edmund. Z obiema byłem zaślubiony, teraz
Wszystkich nas troje łączy jedna chwila.

Ks. Albanii. Niech je przyniosą żywe czy nieżywe.
 (Dworzanin wychodzi).
Ta kara niebios drżeniem nas przejmuje,
Litości w nas nie budzi.
 (Wchodzi Kent).

Edgar. Oto i Kent.
Czas nie pozwala cię powitać, panie,
Jakby przystało.

Kent. Przyszedłem powiedzieć
Mojemu Panu dobranoc na zawsze.
Czy go tu nie ma?

Ks. Albanii. Ha! jakżeśmy mogli
Zapomnieć o czemś tak ważnem!
Edmundzie, powiedz, gdzie król, gdzie Kordelia?
 (Służba wnosi ciała Goneryli i Regany).
Patrz, Kencie, na to widowisko.

Kent. Nieba!
Czemuż tak?

Edmund. Edmund był kochany jednak:
Dla mnie otruła jedna drugą, poczem
Zabiła siebie.

Ks. Albanii. Zakryjcie ich twarze.

Edmund. Pragnę żyć — pragnę zrobić co dobrego,
Wbrew mej naturze. Poślijcie czemprędzej,
Na zamek — tylko zaraz, bo mój rozkaz
Zagraża życiu Lira i Kordelii.
Nie ociągajcie się.

Ks. Albanii. Śpieszcie, o, śpieszcie!

Edgar. Do kogo, Panie? (Do Edm.). Któż otrzymał rozkaz?
Poślij co na znak odwołania.

Edmund. Dobrze,
Że ci to na myśl przyszło: oto miecz mój;
Idź z nim i oddaj go oficerowi,
Co ma straż przy nich.