Strona:KsiegaPamiatkowaMiastaPoznania053.jpg

Rynku. Ku stronie północnej odbiegały od Rynku ulice Wroniecka i Sukiennicza wzgl. Żydowska. Zasadnicze linje ulic tych połączone były już w początkach XV wieku ulicami poprzecznemi. W każdym razie część wschodnia była mniejwięcej ukształtowana tak, jak ją obecnie widzimy, t. zn., że istniała ulica Szewska i Ślusarska, przyczem nazwa ulicy Szewskiej jest starsza, ulicę Ślusarską natomiast nazywano częściowo Ciasną, częściowo Farną. Istniała też linja ulicy Klasztornej (Farnej większej), jakkolwiek mało o niej wiadomości. Przy murze miejskim biegła ulica okólna, której pozostałość stanowi obecna ulica Wietrzna. W stronie południowej system rozbudowy był analogiczny, czyli że istniała linja obecnej ulicy Koziej a także Gołębiej. Południową część Rynku między ulicą Wrocławską a późniejszą Jezuicką zajmowały w XV wieku jatki rzeźnickie, wśród których były przejścia w kierunku obydwóch ulic oraz Rynku. Najsłabiej rozwinięty był układ ulic od strony zachodniej, jednakże i tam przyjąć trzeba, że system dzisiaj istniejący mniejwięcej kryje się z pierwotnym. Na północy sięgała rzeka Bogdanka wąską odnogą wewnątrz miasta, wpływając u podnóża Góry Zamkowej a wychodząc z miasta na zachód od kościoła Katarzynek. Przy odnodze tej istniał już wówczas młyn królewski Bogdanka. Z młyna tego były dojścia na Zamek, do Rynku i do ulicy Wronieckiej, a może nawet do Żydowskiej (przejście to istniało w każdym razie w XV wieku). Przedłużeniem jego była droga do kościoła Dominikańskiego.
 Poza miastem lewobrzeżnem nie dokonały się w wiekach XIII i XIV większe przemiany. Powstało samodzielne osiedle Ostrówek, Śródka przeszła na własność biskupa poznańskiego, a obszar między Wartą właściwą a jej korytem wschodniem zaczął się lekkuteńko zabudowywać.
 Główny rozwój miasta Poznania w okresie średniowiecznym przyniósł wiek XV. Wówczas to zaludniło się terytorjum miejskie daleko poza obrębem murów i powstał cały szereg osiedli podmiejskich stanowiących przedmieścia miasta ufortyfikowanego. W ciągu XV wieku objęły zabudowania miejskie całą nieomal dolinę Warty tak dalece, jak zabudowaną być mogła w ówczesnych warunkach hydrograficznych. Z wszystkich stron miasta centralnego powstały ulice wzgl. grupy domów, które częstokroć miały oddzielne określenia.
 Na wschód od miasta centralnego istniała wyspa tworzona przez Wartę i fosę miejską. Wyspa ta z powodu bogactwa wody nadawała się w wysokiej mierze do wykonywania niektórych prac zawodowych. Osiedli na niej zwłaszcza garbarze, przy długiej ulicy; od nich przedmieście to Garbarami zwane. Poza domami istniały tutaj: dawna strzelnica, dawne miejsce stra-