Nie mogąc pokonać brata, wygnany z kraju za tysiączne zdrady, udał się Zbigniew do cesarza Henryka V i prosząc go o pomoc, przyobiecał, iż uzna się cesarskim sługą i lennikiem[1], jeśli przy pomocy Niemców zasiądzie na polskim tronie.
Podobało się to cesarzowi, więc wysłał do Bolesława posła z takiemi słowy:
— Albo przysięgnij, że będziesz mi posłuszny, i połowę królestwa oddaj bratu, albo zawojuję twoje państwo.
Nie uląkł się Bolesław bynajmniej tej groźby: do wojny przywykł i czuł, że sprawiedliwość ma za sobą. To też odpowiedział posłowi cesarza, że przysięgi nie złoży, państwem się nie podzieli, a wojny się nie lęka.
Rozgniewany cesarz zebrał liczne wojsko, natychmiast wtargnął do Śląska, najbliższej dzielnicy polskiej, i obległ Głogów, niewielki gródek pograniczny, nieprzygotowany wcale do obrony.
Nieszczęśliwi mieszkańcy, otoczeni nagle, bronili się, jak mogli. Ale nie mieli dosyć sił, ani żywności, nie wiedzieli, czy Bolesław przyjdzie im na pomoc, czy już wie o ich losie. Pomimo to od rana na drewnianych murach, spychają Niemców z drabin, rzucają kamienie, leją gorącą wodę i nawzajem dodają sobie otuchy:
— Król nie zapomni o nas, nie odda nas Niem-
- ↑ Poddanym: — władca zależny od kogoś wyższego.
