Strona:Leo Lipski - Piotruś.djvu/54

Świat ostry, przenikliwy, który uderzy, kontrastowy. Nie taki świat, jak tu, prowincja prowincji. Oddech morza, oddech innych krajów, wszystko różne, wszystko nowe.
 Westchnęła.
 — Wszystko inne — powiedziała. — Tego potrzebuję.
 — Był pewien Kant z Królewca, który nie wyjeżdżał poza granice miasta. I miał wszystko, to co ty, i jeszcze dużo więcej.
 — Ale ja nie jestem Kantem. Nawet Miró nie będę. Nie wiem czym będę. Na razie to chyba modelką i kochanką. Będę się dużo uczyć. Od ludzi, którzy mnie będą malować, od ludzi, którzy mnie będą kochać. Nie to co w kibucu.
 — Co było w kibucu?
 — Wyobraź sobie miasteczko, liczące sto osób. Zwariować można. Każdy wie o każdym. I dziewczyna ma spać z trzema chłopcami. Wszystko na to samo kopyto. Ooo, uciekłam.
 Jest rozmowa, która toczy się na powierzchni. Jest inna, która zapada się głębiej, jak w ciepły piasek. Jest taka która już nie jest rozmową, w której nie wiadomo kto do kogo mówi, kto komu odpowiada, i dno jest wspólne. W końcu znalazłeś.
 Potem rozebrała się. Okazało się, że ma cienką linię między piersiami a brzuchem.
 Było ciemniej, a przez to wydobywały się z mroku pewne szczegóły niedostrzegalne za dnia. Jak ludzie mają dołeczki w brodzie, tak Batia miała je na zewnętrznej stronie ud. W stawie biodrowym. Myszkę między piersiami. Oczy polerowane na niebiesko. Załamanie w punkcie przecięcia źrenicy. Oczy twarde. Małe rozgałęzienie niebieskich żyłek na lewym ramieniu. Blada, ze skłonnościami do migreny. Biała, zwłaszcza przed miesiączką.
 Mówi:
 — Kiedy będę miała pieniądze i będę trochę starsza, dam sobie zrobić wszystkie plastyczne operacje, jakie istnieją: naciągnąć skórę na twarzy, podciąć piersi, zrobić wreszcie jakiś nos, i wiele innych, których nie znam.