Ta strona została uwierzytelniona.
120
Aż się popioły wzruszą,
Aż z jedną powstaniem duszą.
Dzwoń i. t. d.
Dzwoń miły Zygmuncie, dzwoń!
Odkupienie się zbliża;
Twój lud zstępuje z krzyża
W zbroi świętego rycerza.
Dzwoń, dzwoń,
Dzwoń Zygmuncie, dzwoń.
ECCE DOLOR.[1]
Jako liście co wiatr miecie,
Tak rozwiani my po świecie!
W domu własnym myśmy gośćmi!
A gdzie stąpim to za nami
Drogę naszą krwią i łzami,
Lub własnymi znaczym kośćmi!
- ↑ Wiersz ten tłomaczył na język niemiecki Dr. L. Kurtzman.
