Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/254

 — Jakie on ma paskudne oczy! — pomyślał. — Musiało mu się coś stać. Trzeba będzie się dowiedzieć.
 I z tem życzliwem postanowieniem wrócił myślą do gry.
 Aleksander przebrał się do obiadu i poszedł do salonów, gdzie mniej zapamiętali gracze już się zbierali około dam.
 Zdaleka ujrzał Gizelę, wzywającą go oczami, ale pozostał przy pani Kalinowskiej i rozmawiał swobodnie o wspólnych galicyjskich znajomych, aż dopóki lokaje nie otworzyli uroczyście drzwi do jadalni.
 Wtedy się zbliżył do hrabianki i podał jej ramię. Była obrażona, niełaskawa: milcząc, zajęli miejsca u stołu.
 Dopiero, gdy gwar rozmów objął całe towarzystwo, zwróciła się ku niemu i spytała niecierpliwie:
 — Gdzież to pan spędził dzisiejszy dzień cały?
 — Byłem na schadzce! — odparł.
 — Z jakąś dawną flammą, w miasteczku? — rzuciła pogardliwie. — Nie traci pan czasu i szerokie ma serce!
 — Serce mam szerokie, ale zawsze na jedną tylko osobę. Dziś miałem schadzkę z tą, która je po pani zajmie. Pierwszy raz ją widziałem dzisiaj, ale jutro już do niej należeć będę, a ona do mnie.
 — Elle n’est pas difficile!
 — O nie, tylko mało kto ma do niej gust!
 Roześmiał się; Gizela ruszyła ramionami.
 — Impertynencje pana stają się coraz brutalniejsze — mruknęła rozdrażniona.
 Spuścił głowę, jakby zbierał myśli, i po chwili rzekł ciszej:
 — Dowiedziałem się rano dzisiaj od Adama, że się żeni z panią. Listu jego nie odebrałem!