Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/151

 — Ta zajęta... — wtrącił Jan — tańczy ze mną.
 — Józię Okęcką i Stasię Staniszewską.
 — Dobrze, dobrze! — potakiwał, schylając się po coś na ziemię i chowając do bocznej kieszeni.
 Jan skubał go za rękaw.
 — Ja hrabiego przedstawię. Chodźmy już — nalegał.
 Muzyka zaczynała kadryla, pary się szykowały, wśród nich snuł się Głębocki, jak stara czapla, szukając czegoś po ziemi.
 — Coś zgubił, Adasiu?
 — To panna Jadwiga, bransoletkę.
 — Niech szuka — mruknął hrabia — ja ją mam.
 Poszli dalej, śmiejąc się. Głębocki spostrzegł wesołość, rzucił na Niemca niechętne spojrzenie.
 Piękna Jadzia powitała Wentzla niedbałem spojrzeniem, czekała narzeczonego do kadryla. Jan pobiegł po swą tancerkę.
 — Czy dostanę od pani taniec?
 — Zapóźno, wszystkie już tańczę.
 — Malédiction! Cóż ja zrobię?
 — Będziesz pan tańczył z hrabiną.
 — Babka zabroniła.
 — To smutne, ale można poradzić. Panien jest więcej, niż kawalerów.
 — Marzyłem o walcu z panią tyle tygodni! — westchnął.
 — Trzeba było podzielić się ze mną owem marzeniem, byłoby spełnione. Pan Głębocki nie może znaleźć mojej bransolety — dodała po chwili, oglądając się.
 — Naturalnie, że jej może szukać do jutra. Oddawna jest u mnie. Chcę znaleźnego dostać taniec od pani.