Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/154

hrabiny Mielżyńskiej snuło się ze trzech aspirantów; koło Stasi Janiszewskiej siedział narzeczony; a na dobitkę balowej biedy, dowodzący tańcami Stefan, zapomniał o bożym świecie, zapatrzony w błękitne oczy panny Okęckiej.
 Oprócz nich został jeszcze Głębocki, zgarbiony, kwaśny, wpatrujący się uparcie w malutki pantofelek Jadzi, która rozmawiała z panią domu o kuligu i nawet nań nie zważała, i z tuzin starszych dam na kanapie.
 Muzyka grała, grała, wreszcie ucichła, bo nikt nie tańczył.
 Na tę nagłą przerwę obejrzeli się wszyscy; pani Tekla pierwsza, jako czujny pasterz, poszukała swej trzódki.
 Jadzia, wierna Jadzia, była blisko, Jaś trochę na ustroniu, ale też obecny; zato Niemca ani śladu, ani znaku.
 Złe przeczucie ogarnęło staruszkę.
 — Co to, nikt nie tańczy? — zapytała pani Żdżarskiej.
 Gospodyni poszukała oczami syna.
 — Stefanie, co to muzyce? — zapytała.
 Młody człowiek porwał się jak oparzony.
 — Aaaa... panowie! Do mazura!
 Ale panów nie było wcale.
 — Grać! — krzyknął muzyce, a sam zniknął za drzwiami do gabinetu.
 Pani Tekla podreptała do Jasia.
 — Czemu nie tańczysz? Gdzie Wacław?
 — Co za Wacław? Zglinic? Albo ja wiem? Wyszedł.
 — Ależ bredzisz! Pytam o naszego Niemca.