Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/186

 Jak wszystko — widziała i ich pożycie w gderliwych kolorach.
 — Będą bąki zbijać, zobaczysz! — powtarzała.
 Pod wieczór w głowie Jadzi uspokoiło się. Powzięła stanowczy zamiar. Doszła do porozumienia z sobą — wiedziała, co jej czynić wypada.
 Na herbatę zjawili się młodzi ludzie. Jan wsunął się na ostatku, z niepewną miną, wątpiąc w dobre przyjęcie swej nowej godności, hrabia — ze zwykłą swą konwencjonalną swobodą. Człowiek ten umiał po swojemu panować też nad swemi wrażeniami. Był wytrawnym światowcem.
 — Przedstawiam babci winowajcę! — ozwał się wesoło. — Ten pan zapala pochodnię hymenu.
 — Wiem, wiem! Od czterech lat wisiało to nade mną, jak miecz Damoklesa. Tracę towarzysza zimowych wieczorów i pomocnika.
 — Ofiaruję się na niegodnego zastępcę.
 — A za jaki miesiąc sam w jego ślady pójdziesz.
 — Niech Bóg broni! Ślubuję celibat, a jeśli go złamię, to żonę będę trzymał w Marjampolu.
 — Co? Niemkini pod moim dachem! Tego moje oczy widzieć nie będą! — oburzyła się.
 — Na cóż koniecznie Niemka! — wtrącił Jan — Może być Francuska, Włoszka, Hiszpanka.
 — Nie ciekawam, nie ciekawam. Kiedyż twój ślub?
 — Po Wielkiejnocy, w maju. Cesia wesela nie chce świetnego. Postanowiliśmy sumę, coby to kosztowało, użyć na jaki pożyteczny cel.
 — Na kościół w Brodnicy. Ja radzę! — rzekł z uśmiechem Wentzel.