Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/188

 — Owszem i wprędce. Mam kilka spraw do zakończenia.
 Zamilkł, zmarszczył się i potarł markotnie czuprynę.
 — Jakże ci się ze mszą udało, Jadziu? — zagadnął Jan, mrugając filuternie.
 — Modliłam się, by cię nie opętał szatan chytrości i podstępów — odparła wesoło.
 — Oho, tak źle z moją prawością stoi! A ja za ciebie się modliłem, że cię nie ogarnął anioł stróż cnót teologicznych.
 — To też i ogarnął i dał mi sposobność wprawy bom spotkała pana Głębockiego.
 — Graliście w domino?
 — Nie, dla osobliwości, rozmawialiśmy.
 — Musiałaś to uważać za popielcową pokutę!
 — Pan Głębocki jest to dziwny człowiek — zauważył Wentzel. — Chciał, bym mu odprzedał Strugę. Myślałem...
 — Że się wściekł! — podchwycił Jan. — Wspomnicie moje słowo, że to się z nim stanie pewnego pięknego poranku. To złość anormalna!
 — Nie wiedzieć co! — zawołała pani Tekla. — Chociaż on istotnie miewa miny okropne. Jabym go się bała.
 — I ja też nie rozumiem odwagi Jadzi. Ciebie pierwszą zadusi w paroksyzmie.
 — Jezus, Marja! Co ty pleciesz! Ja, doprawdy, Jadzi nie dam za niego. Niech się ta choroba jakoś wyklaruje. Kto wie, co to jest. Jego stryjeczny dziad był furjatem.
 — A co? Widzi pani! To dziedziczne. Ja nawet czytałem, że obłąkanie nie idzie w prostej linji, ale tak jakoś zygzakiem.